podniesienie zatoki szczękowej
W leczeniu implantologicznym najwięcej kłopotów napotykamy w tylnym odcinku wyrostka zębodołowego szczęki, w przypadku gdy nisko schodząca zatoka szczękowa uniemożliwia prawidłowe wprowadzenie implantu.
Zatoki szczękowe są symetrycznie położonymi pneumatycznymi jamami zwanymi zatokami obocznych nosa i mającymi połączenie z przewodami nosowymi. Dna zatok szczękowych znajdują się obustronnie nad wierzchołkami korzeni górnych zębów trzonowych i przedtrzonowych. Sytuacja najkorzystniejsza występuje, kiedy dno zatoki szczękowej jest oddzielone od wierzchołków korzeni warstwą kości o grubości kilkunastu milimetrów.
W przypadku utraty zębów, pozbawiona stymulacji kość ulega zanikowi, a dno zatoki obniża się. Wówczas pionowy wymiar kości jest zbyt mały, aby wprowadzić choćby najkrótsze implanty.
W takiej sytuacji przeprowadzany jest zabieg podnoszenia dna zatoki szczękowej. Polega on na wytworzeniu nowej kości poprzez spłycenie zatoki szczękowej. W miejscu, które chcemy odbudować kość, zostaje umieszczony syntetyczny materiał kościozastępczy. Po kilku miesiącach umieszczony materiał zamienia się w tkankę kostną pacjenta i możliwe jest wprowadzenie implantu. W procesie tym wykorzystywany jest dokładnie ten sam mechanizm, jak przy odbudowie kości.
Znane są dwie metody podnoszenia dna zatoki szczękowej: otwarta i zamknięta.
Podniesienie dna zatoki szczękowej metodą otwartą stosowany jest, gdy grubość istniejącej kości wynosi mniej niż 7mm. Zabieg rozpoczyna nawiercenie okienka w bocznej ścianie zatoki. Po uniesieniu błony śluzowej, przez wytworzone okienko aplikowany jest biomateriał kościozastępczy. Podczas tego zabiegu można podnieść zatokę o 5,0 – 8,0mm. Istotną zaletą tej metody jest pełna dostępność do zatoki i pełna kontrola wzrokowa pola zabiegowego. Zabieg wszczepienia implantu w zależności od wskazań i rozległości zabiegu odbudowy kości przeprowadza się na tej samej wizycie lub dopiero po okresie niezbędnym do wytworzenia nowej tkanki kostnej, czyli po około 6 miesiącach.
Zabieg zamknięty stosowany jest w sytuacji, gdy grubość istniejącej kości wynosi więcej niż 6~7 mm. Aplikację biomateriału kościotwórczego przeprowadza się przez otwór nawiercony w celu wszczepienia implantu. Specjalnymi narzędziami unosimy błonę śluzową zatoki w celu wytworzenia wolnej przestrzeni pomiędzy błoną, a kością wyrostka. Następnie w przestrzeni tej umieszczamy biomateriał i na tej samej wizycie wszczepiamy implant. Zaletą metody zamkniętej jest mniejsza inwazyjność, szybszy czas gojenia i wprowadzenie implantów podczas tego samego zabiegu. Wady tej metody to mniejszy niż przy metodzie otwartej zakres podnoszenia dna zatoki, brak kontroli wzrokowej nad polem zabiegowym i możliwość przypadkowego otwarcia zatoki.
